Suwerenność jest kluczową kategorią określającą instytucje polityczne i praktyki prawne świata nowoczesnego. Zrodziła się ona ze sporów i wojen, religijnych i politycznych, toczonych w Europie szesnastego i siedemnastego wieku. Od tego czasu idea suwerenności nieprzerwanie rozwija się, ogarniając swym zasięgiem kolejne obszary globu.
Suwerenność jest kluczową kategorią określającą instytucje polityczne i praktyki prawne świata nowoczesnego. Zrodziła się ona ze sporów i wojen, religijnych i politycznych, toczonych w Europie szesnastego i siedemnastego wieku. Od tego czasu idea suwerenności nieprzerwanie rozwija się, ogarniając swym zasięgiem kolejne obszary globu.
Suwerenność
Robert Jackson
wydawca: Sic!
ilość stron: 200
Wstęp
(przeł. Jakub Majmurek)
Suwerenność jest pewną koncepcją władzy ucieleśnionej w organizacjach terytorialnych, które zwiemy „państwami” czy „narodami”, znajdującej wyraz w ich działaniach, zarówno w wymiarze wewnętrznym jak międzynarodowym. Na początku dwudziestego pierwszego wieku na świecie jest prawie dwieście takich organizacji, każda z nich odpowiada za terytorium, nad którym sprawuje władzę i za mieszkającą na nim ludność. Suwerenność jest kluczową kategorią określającą instytucje polityczne i praktyki prawne świata nowoczesnego. Zrodziła się ona ze sporów i wojen, religijnych i politycznych, toczonych w Europie szesnastego i siedemnastego wieku. Od tego czasu idea suwerenności nieprzerwanie rozwija się, ogarniając swym zasięgiem kolejne obszary globu. Niniejsza książka prezentuje jej krótkie lecz całościowe ujęcie.
Suwerenność państwowa jest podstawową koncepcją władzy epoki nowoczesnej, być może najbardziej podstawową. Wyraźnie różni się od wcześniejszych koncepcji, zwłaszcza z poprzedniego, średniowiecznego okresu historii europejskiej, kiedy dominowała teokratyczna i ponadnarodowa idea chrześcijaństwa łacińskiego. Idea suwerenności różni się także od koncepcji władzy, które dominowały w innych częściach świata, dopóki ekspansja mocarstw europejskich nie zmieniła jej w ideę o zasięgu globalnym (nie zaś ograniczoną jedynie do Europy czy Zachodu). Ten proces zakończył się dopiero w XIX i XX wieku. Przed spotkaniem z Europejczykami i Amerykanami świat niezachodni działał w oparciu o zupełnie odmienne pojęcia władzy. W ciągu stuleci praktyki i instytucje właściwe suwerennej państwowości zostały utrwalone na wszystkich kontynentach, choć nie wszędzie były równie efektywne i w równym stopniu akceptowane.